Ο Νίκος Καίσαρης έφυγε…

Ο Νίκος Καίσαρης έφυγε…

            Εκείνο το παγωμένο πρωινό της 8-1-2005 στο νεκροταφείο του Βύρωνα διαπίστωσα το πολιτικό ανάστημα του στελέχους της εναλλακτικής οικολογίας. Του Νίκου Καίσαρη.

            Χιλιάδες κόσμος στην κηδεία του, εκπρόσωποι απ’ όλο το φάσμα του πολιτικού κόσμου, απ’ όλες τις οικολογικές και περιβαλλοντικές οργανώσεις, πνευματικοί άνθρωποι και καλλιτέχνες ήταν εκεί για να δώσουν το τελευταίο αντίο στον αγωνιστή.

            Συνεργάτης της Εφημερίδας, Πορτοραφτιώτης και φίλος από μια δεκαετία ο Νίκος. Μου τον εγνώρισε ο Αντώνης ο Χατζηαντωνίου στις 28 Ιουνίου του 1995, ημέρα Παρασκευή, σε μία ωραία συνεστίαση του Συλλόγου Μπαθίστα στο σημερινό «Στέκι» επί της Ελευθερίου Βενιζέλου.

            Σεμνός, οικείος, φιλικός, πάντα με το χαμόγελο και πρόθυμος να βοηθήσει όπου μπορούσε. Και μπορούσε να προσφέρει σε οποιονδήποτε τομέα ο Νίκος. Φυσικός στο επάγγελμα, καθηγητής μέσης εκπαίδευσης αλλά με μια πλούσια κουλτούρα που ξεπερνούσε κατά πολύ τις ανάγκες του επαγγέλματός του. Ένοιωθες άνετα με τον Νίκο. Η συντροφιά μαζί του εξαφάνιζε τον χρόνο. Οι ώρες περνούσαν χωρίς να το πάρεις χαμπάρι. Μπορούσες να συζητήσεις για ό,τιδήποτε και να μάθεις πολλά. Για την πολιτική, τον κινηματογράφο, το θέατρο, τη λογοτεχνία, την ποίηση, την επιστήμη. Πάνω απ’ όλα, όμως, για την Οικολογία και το περιβάλλον. Από τα ιδρυτικά στελέχη του κινήματος των Οικολόγων Εναλλακτικών και του περιοδικού Νέα Οικολογία. Γονιμοποιήθηκε από την εναλλακτική οικολογική σκέψη. Τον απασχολούσε σοβαρά η αλλαγή του κλίματος. Προσπάθησε μέσα από χίλιες διαδρομές ν’ αποδείξει στην πράξη ότι ένας άλλος μικρόκοσμος δράσεων, σχέσεων παραγωγικών και πολιτιστικών δομών, είναι εφικτός, όχι στο απώτερο μέλλον αλλά εδώ και τώρα. Για τη βελτίωση της ποιότητας της ζωής μας σήμερα. Σκεφτόταν παγκόσμια, δρούσε τοπικά.

            Γράφτηκαν σελίδες ολόκληρες στον ημερήσιο τύπο για τους αγώνες του Νίκου Καίσαρη. Για την οργάνωσή του στους Λαμπράκηδες, τη σύλληψή του κατά τη διάρκεια της επτάχρονης δικτατορίας, για τη συμμετοχή του στον αντιδικτατορικό αγώνα, για τη στράτευσή του στο Οικολογικό και Περιβαλλοντικό Κίνημα. Η τεχνική παιδεία επέτρεπε στον Νίκο Καίσαρη να χειρίζεται με επιστημονική επάρκεια μία ευρεία γκάμα περιβαλλοντικών προβλημάτων και να τα συνδέει με την άμεση πολιτική δράση.

            Τα τελευταία χρόνια εντάχθηκε στον Συνασπισμό και ήταν υπεύθυνος του Τμήματος Οικολογίας του Κόμματος, στενός συνεργάτης του πρώην Προέδρου κ. Ν. Κωνσταντόπουλου.

            Με μεγάλη χαρά μου μιλούσε για την αποστολή του στην Παλαιστίνη, τη συνάντησή του με τον Αραφάτ και το φύτεμα δεκάδων δενδρυλλίων ελιάς που έγινε με δική του πρόταση και συμμετοχή σ’ εκείνο τον αιματοβαμμένο τόπο.

            Πάνω από εκατό κείμενα και άρθρα έγραψε ο Νίκος Καίσαρης που δημοσιεύθηκαν σε διάφορα έντυπα και Εφημερίδες.

            Έγραφε και στον «Πολίτη του Πόρτο Ράφτη» και στην προηγούμενη Εφημερίδα «Πόρτο Ράφτη το Λιμάνι της Μεσογαίας».  Αναδημοσιεύουμε, τιμής ένεκεν, στην 3^η σελίδα στο ίδιο μέρος άρθρο του που πρωτοδημοσιεύθηκε στο 2^ο φύλλο του Μαΐου-Ιουνίου. Το άρθρο του Νίκου Καίσαρη «Μερίδιο στις αποφάσεις» δεν έχει χάσει την επικαιρότητά του.

            Ήλθε, όμως, η στιγμή να πούμε μία μεγάλη αλήθεια για τον Νίκο Καίσαρη που ελάχιστοι  γνωρίζουν αλλά  μας αφορά όλους.

            Θα πρέπει να μάθουν τελικά οι Πορτοραφτιώτες, ότι ο Νίκος Καίσαρης βοήθησε τα μέγιστα για την αποτροπή της μαρίνας! Στενός φίλος και συναγωνιστής στο περιβαλλοντικό κίνημα από τα παλιά με τον τότε Υφυπουργό και υπεύθυνο για την κατασκευή της μαρίνας στο Πόρτο Ράφτη κ. Ευθυμιόπουλο.

            Μεγάλοι καυγάδες του Νίκου με τον υφυπουργό φίλο ο οποίος πιεζόταν αφόρητα από συγκεκριμένα οικονομικά συμφέροντα να κατασκευασθεί η μαρίνα.

            Η οικολογική συνείδηση του Νίκου Καίσαρη, η πίστη του στη βλαβερότητα της μαρίνας και η αγωνιστικότητά του φέρανε αποτελέσματα.

            Το Πόρτο Ράφτη, Νίκο, που τόσο αγαπούσες δεν θα ξεχάσει ποτέ αυτή σου τη συνεισφορά.

            Δεν θα ξεχάσει ποτέ την προθυμία σου να προσφέρεις με οποιοδήποτε τρόπο στον αγώνα για καλύτερες συνθήκες ζωής στο Πόρτο Ράφτη που τόσο αγαπούσες.

            Έφυγες νωρίς, στα 59 σου χρόνια. Είχες να προσφέρεις πολλά ακόμα, αλλά ο καρκίνος που γνώριζες ότι είχες και τον οποίο αντιμετώπισες γενναία, όπως όλους τους αγώνες της ζωής σε πήρε από κοντά μας. Αντίο φίλε. Να ξέρεις ότι θα μας λείψεις πολύ, και σε μένα και στον Αλέξανδρο. Ήδη, μας λείπεις. Θα ήθελα τη γνώμη σου για τη δίκη. Η εξουσία του Μαρκόπουλου, ξέρεις, ζητάει την ποινική μου δίωξη!  Θα προχωρήσουμε, όμως, γιατί αυτό θα ήθελες και εσύ.

            Όσο για τη Λίτσα, τον Πολύβιο και την Τίτα, μην ανησυχείς. Εδώ στο Πόρτο Ράφτη, να’ σαι σίγουρος ότι δεν θα μείνουν ποτέ μόνοι. Όταν χρειάζονται τη συντροφιά μας και τη βοήθειά μας θα την προσφέρουμε πάντα με μεγάλη χαρά.